Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de Limburgse natuurorganisatie Natuurhistorisch Genootschap in Limburg, is het boek “Limburgse natuur in een veranderend landschap” gepresenteerd. Dit boek laat de Limburgse natuur van noord tot zuid zien en gaat daarbij uitgebreid in op de veranderingen die er de afgelopen 100 jaar in het landschap zijn geweest. Het boek is gevuld met tientallen schitterende natuurfoto ’s en naast een aantal historische opnamen is er ook een grote hoeveelheid kleurenfotos in full-colour opgenomen. Op bijna 360 pagina ’s wordt de toestand van de Limburgse natuur in de afgelopen 100 jaar uit de doeken gedaan. Zo is er aandacht voor de akkerreservaten waarin nog de klaprozen, korenbloemen en kamille bloeien, maar ook zeldzame soorten als het spiegelklokje en de handjesereprijs voorkomen. Helemaal in het noorden van Limburg ligt de Sint-Jansberg. Hier komt door de grote hoogteverschillen en verschillen in vochtigheid van de bodem een uitzonderlijk rijke flora voor. De rivier de Niers bij Gennep blijkt in feite één groot moeras te zijn waar waterplanten regelmatig de hele beekloop verstoppen. Met de Limburgse dagvlinderstand ging het lange tijd niet best, maar nu komen er reeds enkele jaren steeds weer nieuwe soorten binnen, waaronder het Kaasjeskruiddikkopje en is het Donker pimpernelblauwtje terug van weggeweest. De Maasduinen in Noord-Limburg hebben hun ontstaan in de IJstijden. Tegenwoordig wordt hier gewerkt aan het herstel van de heide- en veengebieden. Een ander hoogveengebied is de Peel, waarbij vooral wordt ingegaan op de toestand van dit gebied voor en tijdens de ontginning. Van de vennen aan de rand van de Peel is niet meer veel over, hoewel het Sarsven en de Banen nog echte pareltjes vormen met tal van zeldzame plantensoorten. De Limburgse Maas draagt twee geheel verschillende gezichten. De Zandmaas is van oorsprong een ondiepe zandrivier en de Grensmaas draagt juist een grindbed. De Grensmaas is nooit bevaarbaar gemaakt en heeft daardoor nog een redelijk natuurlijke bedding, de Zandmaas is door verstuwing en normalisatie geheel van karakter verandert. In het Leudal zijn heide- en onkruidakkergebieden verloren gegaan, maar de beken hebben nog niets van hun oude karakter verloren. Bever en IJsvogel voelen zich daar nog steeds thuis. De hellingbossen Bunderbos en Savelsbos blijken beide lang niet zo oud als verwacht zou worden. Wel kennen ze beide een bijzonder rijke flora en allerlei verhalen over hun ontstaan worden uit de doeken gedaan. In Zuid-Limburg blijkt het areaal kalkgraslanden sterk te zijn teruggelopen, maar is van de overgebleven pareltjes wel meer bekend dan ooit tevoren. Een laatste hoofdstuk verhaalt over de vleermuizen en insecten die zich teruggetrokken hebben in de kalksteengroeven in Zuid-Limburg.