Jonkheer mr. Jacob Anton Schorer (1866-1957) richtte in 1912 in Nederland de eerste homorechtenorganisatie op, het Nederlandsch Wetenschappelijk Humanitair Komitee. Tot aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog gaf hij door een persoonlijke lobby bij politici en bestuurders stem aan homoseksuele mannen en vrouwen. Hij voorzag ze via een unieke bibliotheek van literatuur, hij bracht ze met elkaar in kennis en regelde desnoods seksuele contacten voor ze. Door verspreiding van wetenschappelijke bevindingen die volgens hem onomstotelijk bewezen dat homoseksualiteit was aangeboren, probeerde hij een rechtvaardige behandeling van homo’s en lesbiennes af te dwingen. Schorer was de belichaming van vooroorlogse homoseksuele identiteitsontwikkeling. Toen hij geboren werd, bestond het woord homoseksualiteit nog niet. Hij heeft het homoseksuele personage mede in het leven geroepen en helpen opgroeien. Bij zijn dood in 1957 was dat een volwassen personage geworden.
Deze biografie is behalve een levensverhaal ook een sociale geschiedenis van homoseksualiteit voor de Tweede Wereldoorlog, een geschiedenis van ‘onderop’: over een groot man met pijnlijke tekorten, over kleine luiden, burgemeesters, ministers en prins Hendrik over liefdes en liefdesverdriet, over celibaat,knapenliefde, bordelen, hoerenjongens en padvinders, over chantage, schandaal en zelfs over een sensationele treinmoord in 1921.
Dr. Theo van der Meer [1950] schreef eerder vooral over homoseksualiteit in de achttiende eeuw. Hij werkt nu aan de voltooiing van een studie naar castratie van zedendelinquenten in het kader van een project van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis over homoseksualiteit in de twintigste eeuw.