Het proces van individualisering is zo ver voortgeschreden dat de moderne mens zich niet graag voegt in een hiërarchische structuur. Toch beheersen hiërarchische structuren het sociale leven nog altijd in sterke mate. Waarom eigenlijk? Het verlangen naar gelijkwaardigheid, zoals af te lezen valt aan het streven naar mensenrechten, leeft sterk maar verandert somt in het tegenbeeld van gelijkschakeling die het individueel-menselijke inperkt. Kan dat niet anders? De drang van ieder mens om zinvol bezig te zijn voor andere mensen ontaardt in een moordende concurrentie op mondiale schaal waarbij van dienstverlening geen sprake meer is. Welke vraag stelt ons dit verschijnsel? Een nieuwe vraagstelling kan misschien helpen om, individueel én maatschappelijk, uit de huidige sociale impasse te geraken: hoe kunnen we zó omgaan met de kwaliteiten vrijheid, gelijkwaardigheid, en diensverlening dat door een positieve dialoog tussen de kwaliteiten nieuwe sociale ontwikkelingen mogelijk worden? Als de wereld nu eens op zijn kop zou moeten staan? Dan moet alles onderste boven!