Taalkunde is een van de meest veronachtzaamde hulpwetenschappen voor de studie van de vroegste middeleeuwen. Dit boek probeert daar verandering in te brengen. In het eerste deel wordt de precieze betekenis bepaald van drie welbekende grondwoorden (lo, donk en horst) in de Nederlandse toponymie. Door die inzichten komen sommige teksten die tot nu historisch weinig geloofwaardig werden geacht, in een onverwacht nieuw licht te staan. Het wordt aldus mogelijk met verrassende scherpte door te dringen tot de geschiedenis van de Frankische en Merovingische periode, waarbij in het bijzonder wordt ingegaan op de oudste geschiedenis van Oudenburg, Gent, St.-Ghislain en Lier. Dit boek is niet alleen een pleidooi voor de herwaardering van de filologische taalkunde, maar ook voor een vernieuwde studie van de rijke hagiografische literatuur van de middeleeuwen.