Nooit meer onzichtbaar

In 'Nooit meer onzichtbaar' blikt hoofdpersoon Ana terug op haar leven. De straat, het trappenhuis en de flat met uitzicht over de stad brengen herinneringen terug die ze wil vergeten en verzwijgen. Haar jeugd stond in het teken van de neergang van een huwelijk, door alcoholisme en huiselijk geweld. Achterblijven na een vermissing maakt Ana’s terugblik extra pijnlijk en verdrietig. Wat is er met Astrid gebeurd en weet de overbuurman meer?

Ana dwaalt door de flat van haar pas overleden vader. Nog één uur heeft ze om afscheid te nemen van de ooit zo vertrouwde ruimtes, waarin zij lang geleden opgroeide. Nog één uur en dan zullen de medewerkers van de plaatselijke Kringloopwinkel komen om de flat te ontruimen en de inboedel mee te nemen. In dat uur wordt Ana overvallen door een reeks herinneringen aan haar verstoorde jeugd. Herinneringen aan haar aan alcohol verslaafde ouders, die elkaar bij het minste of geringste de tent uitvochten. Herinneringen ook aan haar jeugdvriendin Astrid die spoorloos verdween, uitgerekend op de avond dat ze Ana verving als oppas.

In een sobere - en daardoor beklemmende - stijl schetst Pascale van Lubeek-de Nier hoe het is om op te groeien in een gezin, dat eigenlijk nooit een gezin is geweest, en te leven met het gevoel schuld te hebben aan de verdwijning van een vriendin. Het mysterie van die verdwijning lijkt de auteur snel prijs te geven, maar op geraffineerde wijze brengt ze de lezer toch weer aan het twijfelen.