Zijn onze klassieke auteurs: Vondel, Hooft, Bredero, Huygens, niet meer dan gebalsemde lijken, plichtmatig vertoond aan verveelde scholieren? Die kans zit erin indien de letterkunde uit de Gouden Eeuw ons wordt gepresenteerd als een verzameling namen en titels, voorzien van abstracte periodekenmerken. Dit inleidende boekje pakt het anders aan. Het benadert de zenventiende-eeuwse literatuur als een levend communicatie-systeem en het probeert te laten zien hoe het literaire leven toen reilde en zeilde. Wat lazen de Nederlanders en wat zagen ze op het toneel? Waar gaan die teksten over, wat wilden de auteurs ermee zeggen en welke technieken gebruikten ze daarbij? Welke plaats had het schrijverschap in de toenmalige cultuur? Welke rol speelden drukkers en boekverkopers, en hoe stond het met het analfabetisme? De behandeling van dit type vragen werpt een nieuw licht op een der belangrijkste perioden uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis.