Een rode havenbaron, maar geen ondernemer uit hartstocht. Zijn vader eiste dat hij in 1946 in het familiebedrijf Hudig & Pieters kwam. Ludo Pieters was daarna jarenlang het gezicht van de Rotterdamse havenwerkgevers, maar zijn grootste passie lag bij de kunsten.
De literatuur kwam op de eerste plaats. Na de Tweede Wereldoorlog debuteerde hij als dichter maar hij zag al vrij snel in dat zijn talent niet groot genoeg was om van de pen te kunnen leven. Hij besloot zich voor de talenten van anderen in te zetten. Zo werd hij bij een groot publiek bekend als de beschermheer van een zoekende Gerard Reve.
In zijn geboortestad Rotterdam nam hij als mecenas een opvallende plaats in door zijn toonaangevende positie in de Rotterdamsche Kunstkring en de Rotterdamse Kunststichting. Hij werd de aanjager van het experimentele Lijnbaancentrum, een onbetwist cultureel hoogtepunt in Rotterdam vanaf begin jaren zeventig.
Begin jaren tachtig pakte hij de pen weer op. Als 73-jarige debuteerde hij met de roman De Argonauten. Literaire erkenning bleef uit, maar hij werd van 1991 tot 1996 wel voorzitter van de jury van de P.C. Hooftprijs. In 1992 startte hij het nog steeds bestaande Ludo Pieters Gastschrijversfonds, dat vervolgde buitenlandse schrijvers in staat stelt een jaar lang als gastschrijver aan een Nederlandse universiteit te werken.