Kleuren van de middeleeuwen

Ridders bevechten elkaar in bontgekleurde wapenrokken, terwijl jonkvrouwen met de kleur van hun kleding laten weten wie hun favoriet is. Gilden, broederschappen en schutterijen hullen zich in kleurige uniformen, die hun onderlinge verbondenheid bezegelen. Zo er één tijdvak bezeten lijkt van kleur, dan zijn dat de middeleeuwen wel. Maar zien we dat wel goed? Al te makkelijk laten we ons verblinden door de kleurrijke erfenis van de elite, waardoor we het grauwe bestaan van boeren, monniken en dorpelingen vergeten. Ook is er in onze visie geen plaats voor de kermisachtig versierde kerken. Alleen de wereldse middeleeuwen mogen van ons gekleurd zijn, en dan graag zo bont mogelijk. Echter, al die kleurigheid, die wij hebben geïnterpreteerd als uiting van blijmoedigheid en levenslust, ervaart de middeleeuwer als een duivelse vertekening van de schepping. Vooral vrouwen schilderen zich vals op en lokken met hun felle gewaden zondige gedachten uit. Niet voor niets ontstaat hiertegen een krachti