Jarenlang was Uganda synoniem voor tirannie en willekeurig geweld. Het bewind van Yoweri Museveni maakte daar een einde aan. Met een beleid waarin verzoening centraal stond slaagde Museveni erin de nationale eenheid grotendeels te herstellen. En zijn model van een géén-partijendemocratie trok internationaal de aandacht. Het land werd een lieveling van de internationale gemeenschap, mede vanwege een effectief beleid op het gebied van armoedebestrijding. Inmiddels stagneert de ontwikkeling enigszins. Daarbij speelt de hoge bevolkingsgroei een rol, evenals de corruptie, de lage koffieprijzen, de strijd tegen de rebellen in het noorden en de onzekere politieke toekomst van het land. De weigering van president Museveni om plaats te maken voor een opvolger, schrift potentiële investeerders af. Na jaren van forse economische groei is een stevige Ugandese middenklasse ontstaan; een goedopgeleide jonge generatie staat te trappelen om het politieke en economische roer over te nemen. Cultuur en kunst ontwikkelden zich in het stabiele Uganda van de afgelopen decennia op stormachtige wijze. De internationale doorbraak van schrijver Moses Isegawa inspireerde velen. Bergen, bossen en overige natuur in de 'parel van Afrika' gaan gebukt onder de grote bevolkingsdruk. De tien nationale parken trekken steeds meer buitenlandse bezoekers.