Adriaan Roland Holst (1888-1976) was achttien toen hij ervoor koos dichter te worden en sindsdien is de poëzie liet belangrijkste in zijn leven geweest. n dat leven is veel gebeurd. Zijn tante Henriëtte Roland Holst en haar man hadden invloed op zijn vroege ontwikkeling. Hij was student in Oxford, maakte reizen naar Ierland, Italië, Griekenland en Zuid~Afrika. Hij bezocht de Parijse salons in de jaren twintig en dertig en had een grote, internationale kring van vrienden en vriendinnen. In het literaire leven in Nederland nam hij een centrale plaats in. Gorter en Bloem, Greshoff en Van Eyck, Slauerhoff en Nijhoff waren zijn vrienden. Zijn optreden tegen de Duitse bezetter tijdens de Tweede Wereldoorlog gold als een bemoedigend voorbeeld voor anderen. Roland Holst heeft in kunstenaarsdorpen als Blaricum en Ascona gewoond, maar ruim zestig jaar van zijn leven was liet Noord-Hollandse Bergen zijn woonplaats, dicht bij het kustlandschap dat voor hem onmisbaar was en hem inspireerde tot zijn belangrijkste gedichten. Roland Holst heeft veel vrouwen bemind, in relaties die soms oppervlakkig waren, soms dieper gingen. Werkelijk trouw kon hij alleen aan de Muze zijn, aan het dichterschap. Die levenshouding botste in zijn jeugd met een behoefte aan sociaal - idealisme. Ze hing samen niet de depressies waaraan hij sinds zijn jeugd leed en die verergerden naarmate hij ouder werd. Hij trachtte ze te bezweren in zijn poëzie, waarvan de ontwikkeling innig verbonden was niet zijn levensloop. Deze biografie laat de samenhang tussen leven en werk van Roland Holst zien. Ze is gebaseerd op gesprekken met tientallen 'getuigen' en op honderden brieven en andere documenten. De biograaf kon over materiaal beschikken dat tot dusver onbekend was gebleven. Het boek eindigt met een pleidooi voor een blijvende waardering van het werk van Roland Holst, die ooit 'de prins der dichters' werd genoemd.