Al sinds zijn kinderjaren houdt Willem Barnard een dagboek bij. Sedert zijn emeritaat in 1975 doet hij dat echter met steeds grotere inzet en toewijding. Bevrijd van de last van het pastoraat krijgt hij meer ruimte voor het schrijverschap en ontpopt hij zich als een begenadigd chroniqueur. Hij blikt terug op zijn predikantschap en denkt na over de keuze tussen geloof en ongeloof, protestant en katholiek. nauwlettend volgt hij de verrichtingen van zoon Benno, óók dichter en schrijver. En hij becommentarieert de moderne tijd, met krachtige opinies en een aanstekelijke woede. De macht van het militarisme, de invloed van de economie, de dreiging van de islam, de verhuftering van de samenleving - het zijn de zorgen van een man die liever náást de tijd leeft en zich pas in de liturgie even op zijn plaats weet.

Met Anno Domini is de Nederlandstalige literatuur een kritische stem rijker. Met scherpe, geestige pen presenteert zich hier een geboren eenling die te hoop loopt tegen de wereld. een zo uitgesproken Barnard kenden we nog niet.