Binnen de tijd stamt uit de praktijk. Willem Barnard behandelt in dit boek, zondag aan zondag, de gang van het kerkelijk jaar*. Het is echter geen theoretische verhandeling over het nut van de liturgie en het probeert niet abstract te bewijzen dat men ook nu nog veel baat kan hebben bij de aloude leestraditie. Wat de auteur beoogt, is niets meer, maar ook niets minder, dan vertellen uit zijn eigen ervaring, vertellen van de ontdekkingen die hij deed toen hij die zondagsliturgieën begon te lezen en, dat vooral, ze ging te pas brengen in de wekelijkse samenkomst. Het bleek hem, dat men ze lezen moet als een soort poëzie, namelijk met een oplettend oor voor het weefsel van de woorden en het zinsverband van de tekst, - maar ook met gretige verbeeldingskracht, zodat de beeldspraak van de verwijzingen, het inwendig contrapunt van die dienstformulieren, tot zijn recht komt. Gaandeweg bespeurde Barnard veel meer samenhang en veel minder toevalligheid dan algemeen wordt aangenomen, - samenhang ook met de lezingen van de synagoge en die van het (oude, latijnse) brevier.
Voor Katholieken kan dit boek een aansporing tot herbezinning zijn, voor Protestanten aanleiding om hun roeping te beseffen ten aanzien van een waardevolle traditie van ver voor de Reformatie. Binnen de tijd is niet alleen bedoeld als handboek voor predikanten, pastores en allerlei voorgangers, maar ook als studieboek voor de leergierige enkeling die een weg zoekt in Schrift en Traditie, maar meer wil dan wetenswaardigheden.
Lezing van dit boek kan worden aangevuld met het Hebdomadarium of Zevendagenboek, een commentaar op de lezingen van het brevier, en met Uit ademnood, een gebedenboek met o.a. vertalingen-met-verantwoording van de klassieke Zondagsgebeden, beide van dezelfde schrijver verschenen bij dezelfde uitgeefster.