Arctische walvisvangst in de achttiende eeuw

Bij Spitsbergen was de walvisvangst al in 1611 begonnen, in Straat Davis - aan de ene kant begrensd door de Amerikaanse en Canadese kust, aan de andere kant door die van West-Groenland - nam de walvisvangt pas in 1719 een aanvang.
In dit boeiende onderzoek naar de betekenis van Straat Davis als vangstgebied komt allereerst het dagelijkse leven van een walvisvaarder ter sprake. Duidelijk blijkt dat men de tijd in het vangstgebied met meer vulde dan alleen het vangen en verwerken van walvissen; er werd bewust contact gezocht met bemanningen van andere schepen of kustbewoners.
Vervolgens wordt ingegaan op de lichaamsbouw en levenscyclus van de Groenlandse walvis en het aantal per reis gevangen walvissen. Met behulp van scheeps- en vangstlijsten van de Groenlandvaart en de vaart op Straat Davis wordt ook de plaats verduidelijkt die Straat Davis, enerzijds door de inzet van schepen, anderzijds door de vangstopbrengsten innam in de Arctische walvisvaart. Tevens wordt nagegaan hoe de bedrijfsresultaten voor de reders uitvielen; leverde walvisvaart op termijn winst of juist verlies op?
Ten slotte worden de neveneffecten van de walvisvaart in het gebied beschreven. Wat betekende de jaarlijkse aanwezigheid van zo’n vijftig schepen voor de plaatselijke bevolking, de Eskimo’s? Ook de contacten die de walvisvaarders hadden met andere Europeanen, niet alleen met andere walvisvaarders, maar ook met kolonisten en zendelingen, komen aan bod.