Nooit eerder in de geschiedenis is er zoveel gepubliceerd over kindermishandeling als in de afgelopen twintig jaar. De soms overspannen aandacht voor dit thema doet vergeten dat mishandeling van kinderen een uitwas is van het gewone alledaagse geweld waarmee opvoeden vaak gepaard gaat. Hardhandigheid jegens kinderen is een zeer hardnekkige traditie. Door predikanten, artsen en pedagogen zijn eeuwenlang de argumenten geleverd, dat een harde hand voor opvoeders onontbeerlijk is. Generaties kinderen hebben thuis en op school deze harde hand aan den lijve gevoeld. En recent onderzoek in het buitenland toont aan dat hardhandigheid jegens kinderen een hardnekkige gewoonte is. Slaag is nog steeds meer regel dan uitzondering. Dit boek beschrijft de alledaagse gewelddadigheid waarmee kinderen voor hun eigen bestwil in de afgelopen honderd jaar zijn opgevoed. Het beschrijft hoezeer deze theorie die aan dit alledaagse geweld ten grondslag lag. Het beschrijft hoezeer deze theorieën doortrokken waren van angst: angst voor rebellie van het kind, angst voor de lusten en luimen van kinderen, angst ook voor de eigen lusten. Wie niet sloeg slaagde niet als opvoeder. Een opvoeding zonder slaag zou het kind naar de verdoemenis voeren en de samenleving naar anarchie. Dit boek laat zien dat kindermishandeling enerzijds wortelt in een rijke traditie van hardhandigheid, anderzijds in de emotionele afhankelijkheid van ouders van hun kinderen. Herman Baartman is werkzaam bij de vakgroep Pedagogiek van de Vrije Universiteit te Amsterdam als bijzonder hoogleraar inzake vraagstukken rond kindermishandeling.