Uit de gedenkschriften van de 41-jarige Sabine Arnauld blijkt duidelijk de invloed van een rigoureuze opvoeding, haar angst voor een strenge, straffende God, en haar schuldgevoel, nadat haar man en haar kind sterven. Ze treedt in het klooster, maar na een religieuze crisis maakt ze een zwerftocht tot in het Verre Oosten. Een door Rome geëxcommuniceerde Chineese priester leert haar om haar geestelijke hoogmoed af te leggen. Geloof wordt hoop, en nadien liefde.