In de laatste dictatuur (1992) kantte Rik Devillé zich radicaal tegen het autoritaire karakter van het kerkelijk instituut en veroorzaakte daardoor als priester een kleine aardverschuiving in het debat over de rol van de Kerk in deze moderne tijden.Tot op heden duikt zijn boek steeds weer op in allerhande discussies. Bepaalde thema's worden daarbij niet langer geschuwd. Er kwam zelfs een werkgroep voor de mensenrechten in de kerk.

Dat het boek door velen gelezen werd, bewijzen niet alleen de indrukwekkende verkoopcijfers, maar ook de vele persoonlijke reacties die priester Devillé kreeg, waaronder verschillende anonieme bekentenissen van geestelijken. Devillé schrok van sommige verhalen en besloot een en ander in kaart te brengen.

In de katholieke ziekte heeft hij de zichtbare schendingen verwerkt die mensen door de kerk zijn toegebracht. Voor het eerst in Vlaanderen krijgen we een overzicht van beroepsfouten die in de hand gewerkt worden door de ondoorzichtige machtsstructuur van de katholieke kerk. Binnen het instituut is er geen objectief democratisch rechtsstelsel. Opvallend is dat de getroffen mensen geen mogelijkheid tot verweer hebben en dat de kerkelijke overheid zich vaak doof houdt of zwijgt.

Devillé zoekt naar wegen om de kerk, die niet bereid is haar eigen ziekte onder ogen te zien, te genezen. Vanuit de praktijk wil hij hulp bieden voor wie er (o.a. juridisch) werk wil van maken. Volgens hem is er geen sprake van een roepingscrisis, enkel van een crisis in het ambt. In zijn zoektocht naar uitwegen uit de ontstane impasse formuleert hij concrete voorstellen - zoals bijvoorbeeld het 'harmonie- en conflictmodel'- die de kerkgemeenschap misschien wat meer leven kunnen inblazen. Uitgangspunt bij dit alles blijft dat 'onderkennen de eerste stap is in het genezingsproces'.

Andermaal dwingt Devillé tot stellingname. Een moedig boek dat tot denken aanzet.