Niet alleen kerken lopen leeg, ook in de Vlaamse pastorieën is het stil. De laatste priesters worden gaandeweg een bezienswaardigheid. Nochtans gaat er in Rome nog altijd geen belletje rinkelen. Dit jaar is door het Vaticaan uitgeroepen als het Jaar van de Priester; het rolmodel voor de priester van de volgende generaties is men gaan zoeken bij een Franse priester uit de negentiende eeuw. Ligt de toekomst van de kerk in het verleden? Zou men niet beter kiezen voor een Eeuw van de Leek? Moeten we niet dringend op zoek naar nieuwe woorden en ideeën?

Is een eucharistieviering zonder gewijde priester ondenkbaar? Heiligschennis? Godslasterlijk? Als men het evangelie mag geloven, is niet de clerus maar Christus de hoeksteen van de kerk, en de eucharistieviering het centrale sacramant. Waarom blijven de katholieken dan in de waan dat men niet aan de mis en de klassieke priester mag raken? Is de tijd niet gekomen om dit misverstand in vraag te stellen? Moet het godsvolk niet dringend de draad zelf opnemen?
Rik Devillé schreef een aantal kritische boeken over het katholieke machtsapparaat:De laatste dictatuur, De katholieke ziekte, In de ban van de Kerk: machtsmisbruik en weerwoord en Het Werk. Een katholieke sekte? In de lente van 2009 ging hij op pensioen als pastoor. Leken hebben het werk in zijn parochie overgenomen.