Al eeuwen lang zijn mensen in Gelderland op zoek geweest naar hun verre voorouders, of liever gezegd naar wat deze in de grond waarop zij eens leefden achterlieten. Aanvankelijk groef men slechts naar voorwerpen van kunstzinnige waarde. Later ging men zich ook voor andere zaken die de bodem verborg interesseren. Geleidelijk aan groeide het besef dat die bodem ontzettend veel gegevens omtrent het dagelijks leven in vroeger tijden bewaarde. De gegevens verschaften niet alleen de oude gebruiksvoorwerpen of fragmenten daarvan maar konden ook worden afgelezen uit allerlei grondverkleuringen die het werk van de mens in het verleden verraadden. Door het bestuderen van fossiele stuifmeelkorrels kreeg men een beeld van de flora in verschillende tijdperken. Middels de C14-methode kon men tot vrij exacte dateringen van archeologische vondsten komen. Langzaam maar zeker werd het beeld van pre- en protohistorie zichtbaar. Tot op de dag van vandaag worden nieuwe vondsten gedaan en kan dit beeld verder aangevuld worden. Soms gaat het om een handjevol potscherven, een andere keer om een Romeins schip. Ook steeds meer mensen raakten bij de speurtocht naar het verleden betrokken. Telde ons land aan het begin van deze eeuw nog maar een beroepsarcheoloog, nu zijn er alleen al in Gelderland zo'n vijf actief om nog maar niet te spreken van de ongeveer vijfhonderd bij verschillende verenigingen aangesloten amateurarcheologen in deze provincie. Al die speurders van vroeger en nu maakten het mogelijk dat een redelijk sluitend verhaal over het grijze verleden van Gelderland geschreven kon worden, een verhaal dat door het voortgaande onderzoek ongetwijfeld binnen afzienbare tijd weer op tal van punten gewijzigd en aangevuld zal moeten worden. Er valt nog veel te ontdekken en uit te pluizen en de rechtgeaarde archeoloog zit daar niet passief op te wachten.