In het genre "deprimerende Brusselse straat" is de rue Gray een van mijn favoriete. Zij maakt een fraaie slingerende beweging en gaat dan - iets dat me na zovele decennia blijft verrukken - in een bocht onder een spoorwegbrug door en iets verder nog eens onder het vijfendertig meter hoge viaduct van de avenue de la Couronne. Links en rechts van deze straatoverkappingen zijn heuvelruggen, wild bebost en beplant. Een mengeling van pretentieloze industriële architectuur en verwaarloosde landelijkheid.'

Eric de Kuyper herontdekt in sfeervolle dwalingen de stad van zijn jeugd. Door zijn oog voor detail weet hij van een gewone, straat een bezienswaardigheid te maken: de ene straat heeft Jugendstil-ornamenten of een exotisch pleintje, andere straten hebben een 'Vakantie aan zee-atmosfeer' of de charme van 'een dorp in de stad'. Jeugdherinneringen en amusante bespiegelingen completeren dit beeld van Brussel. De Kuyper ziet zijn verhouding met de straten en pleinen, met de buurten en gemeenten van Brussel als de relatie die je met mensen hebt: je raakt ze kwijt, je ontmoet en ontdekt nieuwe mensen. Je blijft je verwonderen, je blijft je ergeren. Soms sla je gewoon op de vlucht, soms word je verliefd.