Zelfdoding in de antieke wereld

In de antieke literatuur wemelt het van de zelfdodingen: de mythologische held Ajax, de legendarische Lucretia, dozijnen vooraanstaande Romeinen, zoals Cato en Seneca, en honderden minder bekende, soms anonieme Grieken en Romeinen sloegen om uiteenlopende redenen de hand aan zichzelf.
Anton van Hooff onderneemt een onderzoek naar de feitelijke methoden, naar de beweegredenen en naar de opvattingen over zelfdoding. Hij analyseert de vermeldingen in de historische literatuur, maar ook de neerslag in tragedie, komedie, lichte poëzie, wetsbepalingen en afbeeldingen.
Moderne verklaringen blijken niet van toepassing op een beschaving waarin de angst voor gezichtsverlies de allesbepalende drijfveer was. Methoden die als een schreeuw om hulp of een gok met de dood konden worden beschouwd werden als laf afgewezen. Van een scherp omlijnd begrip zelfdoding was in de oudheid geen sprake. Zelfdoding werd soms getolereerd, ja aangemoedigd - maar ook de christelijke afwijzing van de zelfdoding als zelfmoord heeft antieke wortels. Via dit ongewone onderzoeksterrein legt dr. A.J.L. van Hooff, verbonden aan de vakgroep Oude Geschiedenis van de universiteit te Nijmegen, een aantal ‘vitale’ waarden van de antieke wereld voor ons open.