De schilderkunst van de 15e en de vroege 16e eeuw in de Zuidelijke Nederlanden is een stralend hoogtepunt in de kunstgeschiedenis. Gemeenzaam wordt naar deze schilders gerefereerd als Vlaamse primitieven. Het is een artistieke bloeiperiode die gekenmerkt wordt door een ver doorgedreven verfijning van de olieverftechniek en door de ijver om de zichtbare wereld op een zo gedetailleerd mogelijke wijze weer te geven. Ook in de religieuze beeldtaal of iconografie wordt dit realisme toegepast. Daarenboven benadrukken de Vlaamse primitieven een ongeziene religieuze expressiviteit die een nieuwe traditie in de schilderkunst teweegbrengt. De opdrachten kwamen niet alleen van de verschillende hoven en de kerkelijke instellingen, maar ook van de steden en de burgerij. De schilder kreeg, voor het eerst, een zeer prominente plaats in de maatschappij. Door de contacten tussen Vlaanderen, Noord-Italië en andere regio's op het oude continent, beïnvloedde deze typisch Vlaamse schilderkunst heel Europa.