Gedwongen door de omstandigheden waarin ze leeft met haar 4-jarige dochter Nikita besluit Natalie Welsh een deal te sluiten om 5 kilo cocaïne met een straatwaarde van ruim 325.000 pond van Venezuela naar Amsterdam te smokkelen. Al snel wordt ze opgepakt op het vliegveld en in voorarrest genomen. Haar dochter wordt opgevangen door de Britse ambassade en nadat Natalie tot 10 jaar gevangenis wordt veroordeeld, wordt Nikita teruggestuurd naar Engeland.
Na 6 maanden voorarrest arriveert Natalie in San Antonio Prison: de meest beruchte gevangenis van Venezuela waar de gevangenen de dienst uitmaken en waar minstens 1 keer per week een dode valt. Om te overleven vlucht Natalie in een crackverslaving, tot ze hoort dat er een mogelijkheid is om overgeplaatst te worden naar een gevangenis die niet dagelijks in staat van oorlog lijkt te zijn.
In de gevangenis van San Juan krijgt Nalatie langzaam haar leven weer op de rails: ze gaat naar school, heeft een redelijk rustig leven achter de gevangenismuren. Als ze na 6 jaar achter de tralies gezeten te hebben op dagverlof mag kan ze de verleiding niet weerstaan en neemt ze de moedige, maar riskante stap om te vluchten.
Natalie Welsh belandde op haar 19e in een Venezolaanse cel, nadat ze drugs geprobeerd had het land uit te smokkelen. Na 6 jaar wist ze te ontsnappen. Ze woont in Engeland met haar 2 kinderen.