We hebben het moeilijk met afscheid nemen. Wie opstapt uit een relatie, heelt op de een of andere manier toch gefaald - zo voelt hij het zelf en zo voelen de omstanders het. En wie achterblijft - ook na het overlijden van een geliefde persoon - voelt zich in zijn hart toch in de steek gelaten. Is de pijn wegslikken dan het enige wat erop zit bij scheiding en verlies?
Mathias Wais wijst op nog een ander gevoel waarmee je diep van binnen op dergelijke gebeurtenissen reageert. Het gevoel dat je iets geboden wordt - bitter, maar wel echt, iets wat een beroep doet op je eigen echtheid en ook een lichte, zelfs hoopvolle, kant heelt.
Op deze grondslag bouwt Wijs een 'psychologie van het afscheid' op. Afscheid durven nemen, in grote en in kleine dingen, is evenzeer een voorwaarde voor ontwikkeling als blijven, liet verzorgen van wat goed is. Het lijkt een paradox: om van harte bij elkaar te hunnen blijven, moeten we voortdurend een stukje weggaan. Blijven en weggaan zijn eenvoudigweg de twee polen van ons leven. Aan de hand van praktijkvoorbeelden laat de auteur zien hoe je creatief met beide polen kunt omgaan.