In 'De tuinen van zen' beschrijft Bert Schierbeek op getuigende wijze de levenspraktijk die het Zenbuddhisme is. Voor de lezer is dit boekje temeer bijzonder verfrissend, omdat hij ook in staat wordt gesteld verschijnselen uit de eigen omgeving (in de ruime zin van het woord) te toetsen met maatstaven die onwesters zijn. Hij wordt even uit zijn omgeving getild en kan zo een vereenvoudigd beeld krijgen, waarin de hoofdzaken zich van de bijzaken scheiden. 'De tuinen van zen' houdt - zoals Schierbeek zelf zegt kritiek in op onze tijd. Als men die kritiek uitsluitend op grond van het Zenbuddhisme zou aanvaarden - wat mijns inziens niet de bedoeling van de auteur is hoewel hij het misverstand niet ontwijkt - wordt de eigen ontwikkelingsgang van de westerse beschaving miskend en maakt men misbruik van het feit dat die ontwikkeling thans op een punt beland is, waar de eeuwenoude Zenpraktijk weer aanknopingspunten met het westen heeft. Met meer recht zou men dan de huidige stand der westerse zaken aan hun eigen ontstaansgrond kunnen toetsen, wat uiteraard ook alom gebeurt. Maar dlè literatuur is over het algemeen niet zo populair omdat zij veelal specialistisch is. Vandaar dat 'De tuinen van zen' ongetwijfeld voor velen een verhelderend zicht zal bieden op de eigen tuin waar men zich echter vooral niet omheen moet laten leiden.