In zijn psychoanalytische theorie wijst Jacques Lacan een centrale rol toe aan de taal. Taal (verbale taal, èn het in taal vervatte beeld) roept de mens op tot de orde van zijn cultuur, in taal ook formuleert hij zijn verlangens en verwachtingen. Taal is zijn regel, zijn verschil tracht hij in taal duidelijk te maken. Regel en verschil horen bijeen, zozeer zelfs dat het onderscheid vaak valt weg te redeneren: de uitzondering bevestigt de regel. Voor Lacan is het interpersoonlijke van dit taalgebeuren uitermate belangrijk: zijn psychoanalyse is sterk relationeel gekleurd. Bovendien heeft zij een antropologische dimensie: het gaat Lacan om de positie van de mens ten opzichte van de taal en de cultuur en ten opzichte van de ander. In dit boek worden de hoofdvragen die Lacan opwerpt'vertaald'en de consequenties van zijn theorie voor de therapeutische praktijk en voor de theorie van de psychose onderzocht. Antoine Mooij (1944) studeerde geneeskunde en filosofie en specialiseerde zich in de psychiatrie.