Mei 1940. Amsterdam. De oorlog door de ogen van een onschuldig kind tien jaar oud. Een joods meisje dat in vijf jaar tijd alles verliest dat haar lief is. Een bijzonder verhaal en ook weer niet, omdat er heel veel van deze kinderen waren. Kinderen die door toeval en spelingen van het lot de oorlog overleefden om met lege handen hun leven weer op te pakken.
Na jarenlang zwijgen besloot Hélène Egger (1929) haar verhaal te vertellen, eerst aan haar familie, later ook aan kinderen op scholen via haar gastsprekerschap voor Westerbork. Waarom? Om de geschiedenis door te kunnen geven aan de volgende generaties die ervan kunnen leren en om niet dood te hoeven gaan met een hoofd vol oorlog.