Op de zolder van een boerderij in Barchem, een vlek in de Achterhoek, heeft ongeveer veertig jaar een prachtige collectie 19de-eeuwse architectuurtekeningen verborgen gelegen. Het gaat om werkstukken die de architect Anthony Willem van Dam (1815-1901) in 1837-1841 in Frankrijk, Italië en Griekenland maakte, na het behalen van de Gro(o)te Prijs voor Architectuur (de Nederlandse pendant van de Franse Prix de Rome). In 1997 trof de architectuurhistoricus Coert Krabbe de tekeningen van Van Dam aan (ruim 225 stuks), na jarenlang speurwerk. Het belang van Van Dams tekeningen - die centraal staan in dit boek - valt moeilijk te overschatten. Van de uitgezonden jonge architecten was tot nu toe slechts een enkele reistekening bekend. Het gelukkige toeval wil ook dat een groot deel van Van Dams correspondentie bewaard is gebleven, waardoor veel bekend is over zijn werkzaamheden en contacten en zijn reis gereconstrueerd kan worden. Aan de hand van Van Dams nalatenschap laat Coert Krabbe zien welke veranderingen zich voltrokken in de Nederlandse architectuur van rond 1840. Van Dam bestudeerde niet alleen de overblijfselen uit de oudheid en de renaissance in Italië, en leerde de Franse academische ontwerpprincipes aan, hij koos er bewust voor de hele architectuurgeschiedenis te bestuderen.