Wie met het proza van Wladimir Kaminer in aanraking komt, krijgt op slag een goed humeur (NRC Handelsblad)
Wladimir Kaminer heeft altijd al een voorliefde gehad voor alles wat ver weg is, want ‘waar ik geboren ben, kun je niet leven.’ Vermoedelijk heeft zijn oom Boris tijdens de vele jaren van zijn ballingschap het ook zo gezien. Hij kan daarom zijn oren niet geloven als hij een tijd later tot Held van de Arbeid wordt gepromoveerd en voor een paar dagen met het vliegtuid naar Parijs mag. Dat blijkt in de Russische steppe te liggen. De bewoners van de lichtstad spreken een aardig woordje Russisch en drinken opvallend veel wodka. De verwarring van oom Boris wordt nog groter als hij de buschauffeur meent te herkennen: was dat niet de man die hem vroeger altijd naar de fabriek bracht? Net als Wolfgang Becker in de film ‘Goodbye Lenin!’ weet Wladimir Kaminer met milde spot het dagelijkse leven in de heistraat te schetsen. Hij vertelt over doldwaze reizen naar Verweggistan, dat nu eens op Siberië en dan weer op Frankrijk of Amerika lijkt. Maar waar het ook is, het onverwachte ligt altijd op de loer.
Wladimir Kaminer (Moskou, 1967) was geluidsman bij de radio en dramaturg, voordat hij in 1990 naar Berlijn kwam. Hij werd met zijn eerste boek ‘Russendisco’ meteen populair. In 2002 verscheen ‘Soldatenroc’ in Nederlandse vertaling. Naast zijn schrijven reist hij als dj door Europa.