Albert Ossedrijver, laatste nazaat van een heel geslacht, wil niets liever dan een kind dat de familie kan voortzetten. Maar zijn vriendin Esther raakt niet zwanger. Hoe onzekerder zijn toekomst, des te werkelijker zijn verleden: een speurtocht naar de geschiedenis van zijn familie wordt onontkoombaar.

Wat is er gebeurd met het familiebedrijf dat in de oorlog is geconfisqueerd? Wie weet er nog iets van zijn grootouders? Wat is er eigenlijk aan tastbaars over van zijn familie? Waar is het fotoalbum van zijn grootmoeder gebleven?

Zoektochten in de Amsterdamse Rivierenbuurt, waar de Ossedrijvers woonden, zetten zijn wereld op de kop. In zijn verwarring klampt hij zich vast aan zijn gedroomde zoon.

Opeens viel zijn oog op een aantekening in de kantlijn: hij herkende het krampachtige handschrift van zijn vader. Prevelend las hij: ''Laat dit rusten. Ik wil die foto's nooit meer zien!'' De woorden ''rusten'' en ''nooit'' waren dikker, daar moest hij zijn potlood extra hard op het ritselende doorslagpapier hebben gedrukt. Bijna vijfenveertig jaar waren verstreken, hij had geen tijd te verliezen.