Reimond Stijns '(1850-1905) schreef drie belangrijke romans: Arm Vlaanderen (samen met Isidoor Teirlinck). In de Ton en Hard Labeur. Toch kreeg hij nooit de waardering die hem toekwam. Hij werd integendeel door de overheid sterk tegengewerkt in zijn beroepsloopbaan. Pas rond zijn veertigste werd hij eindelijk benoemd als leraar aan het atheneum van Brussel. Heel zijn leven werd hij verteerd door heimwee naar zijn geboortestreek, de Vlaamse Ardennen, en naar de paradijselijke jaren van zijn jeugd. Beide thema's komen dan ook veelvuldig in zijn geschriften aan bod. Zijn laatste werk, Hard Labeur, betekende echter een breuk met het voorafgaande deel van zijn oeuvre en was tegelijk een mijlpaal in de literatuur. Met die de lezer tormenterende roman introduceerde hij het naturalisme in Vlaanderen. Voor Louis-Paul Boon betekende dat vernieuwend proza het 'mooiste', het gaafste, dat de naturalistische periode in onze literatuur heeft voorgebracht'. Het uitblijven van enige officiële erkenning, de (klaarblijkelijke) onmogelijkheid op ook in Nederland als schrijver door te breken en zijn professionele lijdensweg Stijns zwaar getekend.
Voortijdig versleten en op het laatst ontgoocheld in de medemens, stierf hij op vijfenvijftigjarige leeftijd.