Kinderen behoren in iedere oorlog tot de stille, vergeten slachtoffers. Nog jaren nadat de laatste schoten geklonken hebben, vreet de oorlog in hen door, bepaalt hun leven en gevoelens en staat de toekomst in de weg. In dit boek beschrijft Antoon Hout zijn leven als oorlogswees. Een bestaan van struikelen en weer opstaan waarbij de Stichting '40 -'45 hem uiteindelijk weer de kracht gaf de toekomst zelf in de hand te nemen - een dramatisch relaas over een leven in bijzondere omstandigheden.