Rotterdam 1978. Een bomvol Feyenoordsta- dion luistert naar Bob Dylan, ook Luk Saffloer. Daar overvalt hem voor het eerst een donkere golf van ondraaglijke vermoeidheid. Het is als een onbeschrijflijk zware griepaanval die vanaf dan telkens opnieuw zal opduiken.

Niemand vindt een verklaring voor zijn aan- houdende vermoeidheid. De dagelijkse uit- putting begint meer en meer te wegen, maar hij is te trots om eraan toe te geven. Voor de buitenwereld is er dan ook niets aan de hand. Alleen zijn vrouw en kinderen weten hoe hij ‘s avonds na zijn werk enkel nog kan liggen: doodmoe en uitgeteld.

Pas in 1994 hoort hij de diagnose: CVS, het chronische vermoeidheidssyndroom. Een geneesmiddel is er niet en intussen wordt de lijst met lichamelijke klachten langer: van slapeloosheid tot verlammende gewrichtspijnen en ernstige hartritmestoringen. Maar gelukkig wijkt de ziekte soms. Elke goede dag is een verademing, elke dag met minder pijn een geschenk.

Luk Saffloer is één van die 10.000 die in ons land lijden aan CVS. Hij vond de moed om na jarenlang stilzwijgen het relaas van zijn leven neer te schrijven: zijn dromen, zijn kommer- loze jeugd en ten slotte het eindeloze gevecht tegen een lichaam dat hij niet meer herkent.

LUK SAFFLOER (Hasselt, 1948) kreeg vooral bekendheid met Het Genootschap, zijn zondagochtendprogramma op de radio. Ook voor de televisie produceerde en presenteerde hij heel wat programma’s zoals Saffloer over de vloer, Kom op tegen kanker en De Andere Kant.