Veel, snel en goedkoop bouwen was vlak na de Tweede Wereldoorlog het motto. Dat is goed gelukt: de ruime, groene wijken werden zeer gewaardeerd. De nadruk op kwantiteit is echter ten koste gegaan van kwaliteit. En dat breekt de tuinsteden, gebouwd tussen 1945 en 1970, nu op. Vernieuwing is noodzakelijk want de woningen voldoen niet meer aan de veranderde woonwensen. De idealen licht, lucht en ruimte hebben ondertussen niets aan kracht ingeboet. Door hun groene stedelijkheid onderscheiden de wijken zich van de oude stadscentra en de nieuwe Vinex-wijken.
De Stawon-studie DE TUINSTAD IS DOOD, LEVE DE TUINSTAD! gaat uit van de oorspronkelijke ontwerpidealen en beschouwt het herstructureren van de naoorlogse stad als een culturele ontwerpopgave. Deze studie laat door middel van ontwerpend onderzoek zien welke rol het ontwerp en de ontwerper in de vernieuwing kan spelen en reikt gereedschap aan voor een doeltreffende aanpak van de naoorlogse stadswijk.