Rond 1850, ruim vóór de zgn. revolutiebouw, ontstond er in Amsterdam een aantal verenigingen tot het bouwen van goede en betaalbare arbeiderswoningen. Door nieuwbouw en sanering van verkrotte buurten hoopte men gezondheid, spaarzin en werklust van de mindere man en vrouw te bevorderen en ziekte, drankzucht en immoraliteit te beteugelen.
Voor de aangezochte architecten betekende dit een volstrekt nieuw soort opdracht. Wat was belangrijk voor een gezond gezinsleven? Hoe vielen een minimum aan stichtingskosten en een maximum aan licht en lucht te combineren tot een bovendien stijlvol resultaat?
Carol Schade geeft deze 'pioniers van de minimumwoning' de plaats waarop ze in de sociale en de kunstgeschiedenis recht hebben.