Een eeuw lang is verzucht dat het slecht gaat met de natuur in Nederland, maar de laatste jaren verandert dit. De regering kwam in 1990 met een Natuurbeleidsplan en sindsdien wordt gewerkt aan de aanleg van nieuwe natuurgebieden. Met hun gezamenlijke oppervlakte van 5o.ooo hectare vormen deze natuurgebieden nog maar een klein deel van de voorgenomen ecologische hoofdstructuur, EHS, 'het nieuwe netwerk van thuishonken voor de natuur'. Intussen bestaan ze wet een gebied groter dan alle voorgestelde nieuwe spoor- en snelwegen, haven- en luchthavenuitbreidingen en Vinexwoonwijken bij elkaar. Natuurbehoud emancipeert tot natuurontwikkeling.

Natuurontwikkeling en de EHS leiden tot ingrijpende transformaties in het Nederlandse landschap, dat door alle andere ruimtelijke plannen ook al sterk zal. veranderen. Wat is de relatie tussen al deze ingrepen? Vanwaar die grote inzet voor de natuur: doen we het voor de natuur of voor onszelf. Welke betekenis kunnen natuur en natuurontwikkeling hebben in het veranderende landschap, dat steeds sterker een stedelijk landschap is? Welke vormgevingsopgaven ontstaan zodra we planmatig nieuwe natuur teweeg willen brengen? En welke cultureel bepaalde beelden en waarderingen van de natuur huizen er het achterhoofd van de makers, beslissers, beoordelaars en bezoekers van de nieuwe natuur?

'Natuurontwikkeling is een cultuurdaad van jewelste', menen de samenstellers van Oorden van onthouding. In een rijke verscheidenheid aan bijdragen wordt deze stelling onderzocht en uitgewerkt. Het boek bevat een uitvoerige documentatie en analyses van de bestaande natuurontwikkelingspraktijk. Een zeer divers samengesteld gezelschap van auteurs voert prikkelende inzichten aan die het denken over natuur, stad en landschap kunnen verrijken. En tot slot wordt onderzocht hoe natuurontwikkeling ook daadwerkelijk een waardevoller bijdrage kan leveren aan de inrichtingen de ruimtelijke kwaliteit van verstedelijkend Nederland.