In 1931 maakt Max Ernst een montage met de foto's van onder meer Louis Aragon, André Breton, René Char, Paul Eluard, Benjamin Peret en Tristan Tzara.
In de rechterbenedenhoek van het beeld zien we de afdruk van een schorpioen, het embleem van de surrealisten na het Tweede manifest van het surrealisme . Zoals de schorpioen gebruikt de dichter een angel, namelijk het woord, en doodt hij zichzelf als hij voelt dat hij gevangen is.
De talrijke tentoonstellingen van Salvador Dali, Max Ernst, Alberto Giacometti of Man Ray - ook in Nederland en Vlaanderen - getuigen van de publieke interesse voor dada en surrealisme in de plastische kunsten. Het literaire luik is evenwel altijd in de schaduw gebleven. Dat geldt zelfs voor dubbeltalenten als Jean Arp en Francis Picabia, die men vooral in de kijker zet als schilder en beeldhouwer.
In het teken van de schorpioen biedt voor het eerst in het Nederlands een overzicht van dada en surrealisme als literaire stroming.
In de bloemlezing komen de meest diverse aspecten van beide bewegingen aan bod: de subversieve avonden van dada waarop Georges Ribemont-Dessaignes een ware scheldkanonade tot het publiek richt; de eerste proeven van automatisch schrift van André Breton en Philippe Soupualt; de ''sluimersessies'', waarop Robert Desnos uitblinkt; de hallucinatorische teksten van onder meer Antonin Artaud en Michel Leiris.
De lezer wordt geconfronteerd met taalafbraak, maar ook met taalspel; met droomgedichten uit het onbewuste, maar ook met doelgerichte manifesten; met woest pijnkreten, maar ook met milde liefdeslyriek.
Jan H.Mysjkin , die in 1990 werd bekroond met de Staatsprijs voor Vertalingen, verzorgde eveneens de samenstelling, inleiding, vertaling en fotografie van Geboorten van het vers (1994) en Het feest van de vorm (1996).