De afgelopen decennia hebben zich grote veranderingen voltrokken in het voortgezet en universitair onderwijs. Bij die veranderingen is een cruciale vraag goeddeels buiten beschouwing gebleven: wat willen wij onze kinderen leren?
De kern van deze kwestie is de discussie over de canon. Wat vinden wij belangrijk om over te dragen, welke geschiedenis en literatuur definieert wie we zijn en hoe wij handelen? De hedendaagse orthodoxie in de geesteswetenschappen wantrouwt de canon als zodanig, beziet haar door een sociologische bril en maakt haar verdacht. Hierdoor verdwijnen grote delen van ons verleden en van onze literatuur, zonder dat daar een serieuze discussie over wordt gevoerd. In deze oratie worden vier dogma's van achterdocht jegens de canon nader bekeken en van kritisch commentaar voorzien. Het betoog loop uit op een pleidooi voor de rol van kritiek.