In Afscheid zijn we getuige van de ondergang van een succesvolle basketbalspeler aan tuberculose. Zijn aankomst in een sanatorium in een vakantieoord in de bergen roept bij de aanwezige gasten allerhande speculaties en soms kwaadaardige roddels op. De verteller, café-eigenaar annex winkelier, brengt met verbazing, genegenheid en fantasie het doen en laten van de stervende sportman in herinnering. De verpleger en het hotelmeisje, de tuberculine bewoners en de café-klanten verwonderen zich over deze raadselachtige eenling. Er komen brieven… Er is het bezoek van twee vrouwen – zijn echtgenote en zijn minnares? Hij verhuist naar een chalet. Vinden hier aanstootgevende samenkomsten plaats? Subtiele details, flarden van gesprekken en de herinneringen van de café-eigenaar creëren een mysterieus netwerk van onwaarschijnlijke relaties in het Argentinië van de jaren vijftig.

De relatie tussen fictie en werkelijkheid is al sinds de oudheid onderwerp van literatuur. Maar waarschijnlijk toont geen enkele andere moderne auteur deze band met zoveel kracht en originaliteit als Juan Carlos Onetti in zijn romans, novellen en korte verhalen, een oeuvre, zo zou je zonder overdrijving kunnen stellen, dat bijna uitsluitend geschreven werd om de subtiele, gevarieerde manier te tonen waarop mensen, naast het echte leven, een parallel leven hebben gecreëerd uit woorden en beelden die evenzeer onwaar als overtuigende werkelijkheid zijn, en waarin ze hun toevlucht zoeken voor de rampen en beperkingen van het leven zoals het is. (Mario Vargas Llosa)