In dit boek vertelt de oud-onderwijsman Kees Keurt (Bus en Dam 1933) over zijn wederwaardigheden tijdens zijn lange tocht door het katholieke onderwijs. Zijn weg begon in 1939 op de Ilpendamse Sebastianus-school. Daar was hij toen de jongste leerling. In 1994 nam hij afscheid op de Groningse Michäel-school, waar hij de oudste leraar was. Daartussen lagen nog zes scholen, ooit ook stuk voor stuk met schroom en verwondering betreden.

Hij bleef de lagere school, de latere basisschool, trouw, maar dat ging wel via enige jaren seminarie en ulo en vanzelfsprekend de kweekschool. Dat zijn beroepsleven deze richting zou opgaan, lag niet altijd voor de hand. Dat deze Noord-Hollandse boerenzoon een noordelijk stadsmens zou worden, was ook al niet te voorzien. Vijfenvijftig levensjaren in het onderwijs, tussen klasgenoten en collega's, tussen leerlingen en leerkrachten, tussen ouders en kinderen, tussen schoolbestuurders en schoolbegeleiders. Hoe beleefde hij persoonlijk dat leven in en voor de klas?

Zijn acht scholen waren allemaal katholieke scholen. In het boek gaat het vooral over de plaats van de godsdienst in dat onderwijs en dan met name over de rol van de kerk en van de mensen van die kerk. De verhalen in Schoolbel en kerkklok vertellen - zo chronologisch als mogelijk in - over dit samen-leven en -beleven in die lange schooltijd.