Myn leafste, hoe sil ik no fierder gean yn dyn deiboek no sto net mear nêst en efter my stiest? | Mijn liefste, hoe zal ik verder gaan in jouw dagboek, nu je niet meer naast en achter mij staat?, schrijft Tjitske Eisenga-de Groot in het dagboek van haar man.
Jan Eisenga is drie weken daarvoor gefusilleerd door de Duitsers als reactie op de meistaking van 1943. Tjitske zal achter blijven met twee jongens.
Deze moedige vrouw, die al vroeg met de ziekte MS te kampen had, richt haar woorden aan haar man en schrijft over haar intense verdriet en machteloosheid. Het is niet alleen een aangrijpend maar ook zeer bijzonder egodocument geworden van een vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan den lijve ondervond hoe haar man door de Duitsers van zijn bed werd gelicht en mee werd genomen en die nooit heeft geweten hoe hij aan zijn einde kwam en waar hij begraven lag.
Met een voorwoord van Truus de Witte. Ze verrichtte onderzoek naar vermisten en schreef de dissertatie 'Op een onbekende plaats begraven. De April-Meistakingen van 1943'.