De meer dan vierduizend bewaarde Griekse epigrammen handelen over goden en helden, dichters en denkers, over leven en liefde, zorgen en dood. Kleine gedichtjes zijn het, die in een flits iets wezenlijks belichten van mensen en dingen.Zo zijn er ook tientallen epigrammen gewijd aan filosofen, groot en klein. Zij liggen verspreid over de zestien boeken van de Anthologia Graeca, maar hier bijeengelezen en aangevuld met twintig epigrammen van Diogenes Laërtios vormen zij in hun chronologische ordening een verborgen geschiedenis van de Griekse filosofie.In deze verzameling is het oudste epigram van de hand van Simonides van Keos (6e eeuw v.C.) en het bezingt Kleoboulos, een van de Zeven Wijzen. Tot de jongste gedichten behoort een epigram van Palladas over de filosofe Hypatia van Alexandrië (5de eeuw n.C.). Naast anonieme en minder productieve dichters, zijn er ook grote namen uit de epigrammenliteratuur, zoals Antipatros van Sidon, Leonidas van Tarente en Lucillius. Ook van elders bekende auteurs als Kallimachos, Loukianos en Menandros vullen de selectie aan.Wie kennis wil maken met de Griekse wijsbegeerte, hoeft niet alleen fragmenten van Parmenides, dialogen van Plato, traktaten van Aristoteles en brieven van Epikouros te lezen. In de marge van die werken zeggen de epigrammen uit de Anthologia Graeca veel over de receptie van Griekse wijsgeren in de oudheid zelf: ze loven Plato, drijven de spot met cynici en epicuristen of doen vergeten filosofen even herleven. Deze poëtische flitsen zijn nu eens anecdotisch en leuk, dan weer ernstig en diep, maar altijd puntig en treffend. Samen vormen zij een alternatieve geschiedenis van de Griekse filosofie.