Jongeren waren tot voor kort misschien wel de minst erkende groep wanneer het om rouw ging. Onderzoek over rouw bij volwassenen en kinderen was al jaren beschikbaar, er waren bestaande trainingsprogramma's en er waren vele boeken geschreven voor deze doelgroepen. Er was echter nog weinig onderzoek gedaan naar adolescenten met een verlieservaring, er waren geen trainingsprogramma's beschikbaar en ook in de jeugdliteratuur was het thema verlies dun gezaaid.

Nu is het zo dat jongeren ook zelf bijdragen aan de onbekendheid van hun rouw. Vaak laten ze zich aan de buitenkant heel anders kennen en zien we niet wat er van binnen werkelijk gebeurt. Rouwende jongeren proberen vaak krampachtig te doen alsof er niets aan de hand is. In het begin hebben ze deze houding nodig om zich staande te houden, om de emoties te kunnen hanteren. Na verloop van tijd merken ze dat ze zichzelf vastgezet hebben in deze rol en dat het heel lastig is om er weer uit te komen.

Eva loopt een jaar na de dood van haar vader vast op school, maar durft geen hulp te vragen. "Ze kennen mij op school niet anders dan met een 'big smile' op mijn gezicht. Als ik naar mijn mentor ga dan gelooft hij echt niet dat ik het zo moeilijk heb. Hij zal denken dat ik smoesjes verzin omdat mijn punten zo slecht zijn." Eva was na enige tijd in staat om hulp te zoeken toen er een nieuwe leerlingbegeleider aangesteld werd. "Zij kent mij niet, dus daar kan ik gewoon van voor af aan beginnen. Ik hoef niet te bewijzen dat mijn lach niet echt is."

Wanneer jongeren een verlies in het gezin meemaken verandert er nogal wat in hun leven. Thuis worden veel dingen anders; de sfeer is niet meer hetzelfde, er is verdriet, er is een lege stoel aan tafel, de vertrouwde rituelen worden aangepast, taken moeten herverdeeld worden. Daarbij zijn veel jongeren geneigd om zich verantwoordelijk te voelen voor de gang van zaken thuis en voor het welbevinden van de overige gezinsleden. Jongeren vinden het vaak fijn om naar school te gaan omdat in tegenstelling tot thuis in de schoolomgeving weinig veranderd is. Daarnaast biedt school afleiding en ontmoeten ze er hun vrienden. Maar de veranderingen thuis en hun emotionele betrokkenheid met het verlies maakt het hen moeilijk zich te kunnen concentreren. In gesprekken die we met jonge mensen voeren, horen we hoe moeilijk het is om de gedachten bij de les te houden. Ze hebben moeite om zichzelf bij elkaar te houden, alsof ze elk moment als een puzzeltje kunnen instorten, 'falling apart'. Ze voelen een diepe en intense leegte van binnen. Soms kelderen de schoolprestaties na een verlies en moet de jongere zelfs een jaartje overdoen. Anderen proberen zoveel afleiding te vinden in het studeren dat ze juist hogere resultaten halen. Een tweede belangrijk aspect dat we van jongeren horen, is dat ze op school behoefte hebben aan erkenning voor het verlies. Bij de meeste jongeren gaat die roep om erkenning niet zo ver dat ze er in de klas expliciet aandacht voor willen hebben, het gaat meer om subtiele erkenning. Ze bedoelen dat docenten rekening willen houden met de situatie, er begrip voor hebben dat het af en toe niet lukt om huiswerk te maken, snappen dat sommige onderwerpen in de les extra moeilijk zijn.