De hoofdstroom van het westerse denken werd eeuwenlang gekenmerkt door een sterke subjectiviteit: het eigenmachtige subject zou vanuit zijn rationele vermogens leven en wereld vorm en zin geven. Beheersbaarheid, maakbaarheid en zekerheid waren de trefwoorden. Met het denken van Martin Heidegger is deze cartesiaanse rationaliteit fundamenteel ter discussie gesteld. Het subject verschijnt er niet langer als louter autonoom, maar als 'geworpen' in een wereld. Marc Van den Bossche noemt dit een pathos, iets wat ons al vooraf gegeven is en waarover wij niet vanuit een vermeende radicale vrijheid beschikken. De auteur pleit voor een openstaan voor dingen die ontsnappen aan onze berekenende rationaliteit: stemmingen, het eigen lichaam, erotiek, het oor hebben voor de ander, de pluraliteit van de wereld. Het sterke subject wordt hier ingeruild voor een zich bescheiden wetende intersubjectiviteit. Het denken ontplooit zich zonder vaste fundamenten en het wordt een zoeken, tasten.