Leven en dood horen onverbrekelijk bij elkaar. Maar omgaan met het leven in de zekerheid van een aanstaand sterven behoort tot de moeilijkste opgaven in het menselijk bestaan. In 'Clara Elisabeth 19 jaar' beschrijft Anne van Wijck de laatste 9 maanden van het leven van haar dochter Clara, die aan een hersentumor overlijdt. In de gesprekken die zij voeren over leven, sterven, en wat er na de dood zou kunnen zijn, blijkt hoe intimiteit en eerlijkheid de strijd tegen angst, pijn en totale ontreddering kunnen verzachten. Hier en daar zijn dagboekfragmenten van Clara zelf ingevoegd: Ik ben bang en ik wou, dat ik wist waarvoor. Ik hoop zo lang mogelijk te kunnen vechten. Ik ben te bang om de strijd te durven stoppen, maar ik begin moe te worden. In beheerst, ingetogen woorden beschrijft Anne van Wick hoe haar dochter uiteindelijk tot aanvaarding van haar levenseind komt.