Toen ik wakker werd voelde ik al dat niets was zoals het moest zijn, maar ik had veel te doen in de stad, ik ging. In die dagen was het zonder enige overgang warm geworden, de zomer was doorgebroken, zoals dat heet.
Het is prachtig weer, verzekerde ik mezelf, maar mijn lichaam sprak me tegen. Waar het kon, nam ik de schaduwzijde
van de straat. In tijden van plotselinge weersveranderingen loeien de sirenes van de ambulances in elke grote stad onophoudelijk. Zodra het geluid van de ene in het verkeersgewoel is weggestorven, nadert van de andere kant gillend de volgende. Ik begreep niet wat er aan de hand was.
In De eigen dood verhaalt Péter Nádas op minutieuze wijze over zijn hartinfart en bijna-doodervaring – een vertelling van het ontzaglijke en tegelijkertijd alledaagse.