Een fantasie van de Britse psychoanalyticus Andrew Samuels: waarom nemen we niet de hele wereld in therapie? Kunnen we de vaardigheden en inzichten die therapeuten ontwikkeld hebben, niet inzetten om de wereld te verbeteren? Zeven vooraanstaande vertegenwoordigers van het brede terrein van de hulpverlening geven over deze intrigerende stelling hun persoonlijke mening. Dries van Dantzig buigt zich over de vraag of iedereen in therapie moet om daarmee beter te letten op onze geestelijke gezondheid, zoals we onze kinderen wél opvoeden in lichamelijke zorg. Nelleke Nicolai schrijft over de politieke en sociale ontkenning van het fenomeen hechting. Selma Sevenhuijsen belicht vanuit een feministische ethiek de rol van compassie in de politiek. Marjolijn Gelauff schrijft over de risico maatschappij: zijn er ook winnaars? Guus van der Veer beziet de therapeut als wereldburger, lvan Wolffers Nederland als' de dokter van de wereld'. Samuels beschrijft de politieke mens, bekeken vanuit de ogen van een dieptepsycholoog.