Dansen op de draad van Ariadne

Filosofieën van de Eros en het Goudland II
De Beet van de Adder - Deel 4
Hubert Dethier
Eros is een kwetsbare godheid. Meer dan eens is hij in de geschiedenis van
de wijsbegeerte, de theologie en de literatuur gereduceerd tot een duivelse
kwelling. Het is een treurigheid die niemand onbekend is. Aan de andere kant
heeft dit tragische feit niet kunnen verhinderen dat Eros onweerstaanbaarheid
de filosofen en de kunstenaars op hun gevoeligheid heeft aangesproken en tot
dromen en denken heeft aangezet. Eros heeft zich dan getransformeerd tot de
goddelijke passie, het ongrijpbare levens-élan, de bezielende adem of
een utopisch verlangen. Het zijn gestalten van Eros die bijna niemand kent.
Het is de grote verdienste van Hubert Dethier dat hij in zijn reeks. De
Beet van de Adder ons de ogen opent voor de vergeten Eros-traditie. Wie
is er nog op de hoogte van de religie van Eros in de Italiaanse Renaissance
en bij de vroegmodernen als Spinoza en Leibnitz? Wie voelt nog het gewicht van
het erotisch neo-platonisme in de hermetisch-gnostische traditie? Wie heeft
nog oog voor de liefdesfilosofieën van Feuerbach, voor de utopische inzetten
van Marx, Reich of Marcuse? Er zijn in dit werk van Dethier talloze lijnen en
verspringingen, die uiteindelijk steeds worden verbonden door de magische draad
van Ariadne.
In de Eros gaat het subject op in de intersubjectiviteit van de geliefden,
want in dit enthousiasmerende, onzegbare moment is men slechts met twee. De
filosoof van de Eros, die ons deelgenoot wil maken van dit moment, wendt zich
tot een derde. De geliefde die hij met ons wilen delen dwingt hem tot een subjectief
overspel. Deze suggestie is als een labyrintische erotische dans. Alleen door
Ariadne's draad weten de dansers de juiste afstand te bewaren en de patronen
foutloos uit te voeren. Zowel Hubert Dethier als Pierre Klossowski, die in het
addendum van Connie van Pelt. Het filigrain van een onbegrepen minnaar
wordt besproken, zijn zich van Ariadne’s magisch kluwen uiterst bewust.