Interpretatie is een van de oudste academische disciplines. In de huidige universitaire cultuur wordt interpretatie veelal gezien als een ongetoetste verklaring, een subjectief commentaar of een onwetenschappelijk naschrift. Theo de Boer voert een pleidooi voor interpretatie als een zelfstandige zuil van de kennis in de mens - en cultuurwetenschappen, naast de hypothetisch - deductieve verklaring en de structurele analyse. In de eerste plaats is er een interpreterende psychologie. Interpretatie staat hier als methode op een eigen voetstuk. In de tweede plaats speelt interpretatie in de na moderne tijd een rol bij het in stand houden van de 'normatieve substantie' van elke samenleving: godsdienst, ethiek en rechtsorde. De interpretatie speelt de rol van 'tussen - spreekster' in een plurale, multiculturele en democratische samenleving. Ten derde fungeert interpretatie nog altijd als vrije kunst die het literaire erfgoed uitlegt, echter in deze tijd, sinds de emancipatie van de stijlmiddelen, met een nieuwe taak. Een autonome kunst valt niet meer vanzelfsprekend te integreren in een gevestigde samenleving.Door deze ontwikkelingen is interpretatie van een onderdeel van de vrije kunsten tot een universele praktijk geworden. De bezinning daarop, de hermeneutiek, is een epistemologie van het ondermaanse. De interpretatie onderzoekt temporele verbanden van individuele verschijnselen binnen particuliere contexten. Zij voltrekt zich in de spanning van distantie en betrokkenheid, rede en passie.