Sinds de vorige eeuw hebben filosofen zich beziggehouden met de vraag of de objecten die door de alfa-wetenschappen worden bestudeerd - literatuur en kunst, geschiedenis en recht - een eigen interpretatie behoefden. Ze ontwierpen daartoe een theorie van de interpretatie, een hermeneutiek. In dit boek wordt een staalkaart gegeven van interpretatieve benaderingen van geschiedenis, kunst en literatuur. De auteurs vinden hun inspiratie zowel in de hermeneutische traditie als in daarmee verwante opvattingen over interpretatie. Hun doel is niet in de eerste plaats om aan een formele, methodologische verheldering bij te dragen, maar vooral om de meer inhoudelijke aspecten van het interpreteren voor het voetlicht te brengen. Zo wordt er bij voorbeeld geen uitgewerkte methodologie van het kunsthistorisch onderzoek ontwikkeld, maar aan de hand van uitgewerkte voorbeelden getoond, hoe het interpreteren van schilderkunst, architectuur en beeldhouwkunst daadwerkelijk verloopt. Theorie én praktijk van de interpretatie worden aldus op elkaar betrokken.