Jan Aler (1910-1992) heeft in belangrijke mate het gezicht van de Nederlandse naoorlogse esthetica bepaald. Hij zet zich af tegen de esthetische traditie van het interbellum, die hij belichaamd ziet in Bollands schoonheidsgevoel, en wijst in de lijn van het door hem gewaardeerde symbolisme op het kentheoretisch primaat van de kunst. Volgens Aler is het enkel aan de kunst om integrale levenservaring te presenteren. Kunst dient bovendien cultuurkritisch te zijn, Juist vanwege haar verbondenheid met grondervaringen beschikt zij namelijk over het vermogen de gevaren van het technische denken, dat steeds indringender de menselijke leefwereld organiseert, te kritiseren. Deze bundel bevat vijf opstellen uit de periode van Alers hoogleraarschap esthetica aan de Universiteit van Amsterdam: De Nederlandse esthetica in de twintigste eeuw, Schopenhauer als metafysicus, Crisis van de kunst - kunst van de crisis, Cultuur, techniek en kunst, en Zeggenschap over het ongezeggelijke.